Na Maanden lange voorbereidingen is het ineens zover, ik ga naar ecuador!

Beter gezecht ik zit er al, maar ik zal wat vertellen over de reis. (Bereidt je voor een lang verhaal, want heb behoorlijk wat meegemaakt, en owja let niet op spel fouten anders ga je maar foto´s kijken

¨)

Ineens zit je in het vliegtuig, dan kan je dus niet meer terug. Tijdens de voorbereidingen lijkt het nu verweg, maar in het vliegtuig drinkt het echt tot je door dat je drie maanden weg bent, naar een land waar je eigelijk weinig vanaf weet.

Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt, want elke bespaarde euro is weer mooi meegenomen.Dus ik vloog dus eerst vanaf bremen naar londen en vervolgens heb ik de hele stad door gereist naar Heatrow-airport tijdens de maandag ochtend spits. Twee uur in bom volle metro´s staan met al m´n bagage, dat leverde natuurlijk de nodige ergernis op onder de britten die aftoe even boven hun krantje uitkijken. Op Heatrow even geproeft aan de verleidingen van een credit card

.

Vervolgens s´middags in het vliegtuig gestapt naar Miami, komt er een steward op mij af:¨is this yours¨ ik eerst sprakeloos, maar het was mijn mapje met al m´n tickets en reispapieren. Bijna einde avontuur, maar de stewardess bij de incheck balie heeft superhard haar best gedaan om het mapje nog in het toetsel te krijgen. ( ik geloof dat Sommige mensen al voorspeld hadden dat ik die zou kwijt raken:p)

Eenmaal bekomen van de schrik zocht ik m´n plaatse op Ik had me lang verheugt op die vlucht, want eindelijk eens vliegen met een Boeing 747. Maar in werkelijkheid is het een ramp!Ik had dan wel een raamplekje, maar vervolgens moet eerst de rij er uit om even naar de wc te kunnen

. En je hebt wel een eigen schermpje met films, je verstaat er toch geen bal van door de 4 motoren die alle 400 mensen in de lucht houden!

De landing op Miami met een prachtige sunset en een heerlijk avondtempratuurtje maakte veel goed. Maar goed ik wilde wel zo snel mogelijk naar m´n hostal in miami beach. Bij aankomst viel me al op dat alles tweetalig is en dat alle flut baantjes zijn vergeven aan zuid-amerikanen, maar in de bus naar Miami beach was ik de enige Gringo(tourist, backpacker, blanke). In het hostel werd ik hartelijk werd verwelkomt met, ¨Dude, your not 21, that´s bad here have a beer!¨

Ik kon eigelijk niet wachten tot de volgende morgen om eindelijk eens het miami te zien van Miami vice:P. Ik kon zowieso wel wat nachtrust gebruiken doordat ik zondagnacht heb overgeslagen en nogeens een tijdverschil had van 5 uur. Oftewel jetleg!

De volgende morgen lekker ontbijten, kom ik melvin tegen, een nederlander die in de vs studeert en op Spring-break was in miami. Mijn voorstel om miami per fiets te verkennen sloeg dan ook gelijk aan, want ja als nederlander hoor je jezelf op de fiets te verplaatsen;).

Zo gezegt zo gedaan, dus na een uurtje op het strand en zwemmen in de blauwe oceaan

gingen we miami bekijken op de fiets, echt super mooi! En er is niks verandert sinds de jaren 80, nog steeds het blauwe water en de nodige pastel tinten en allemaal zieke gebouwen met palmbomen er in, Alsof er al niet genoeg palm bomen zijn! Helaas is er niks meer over van de heerlijke v10´s en enorme sleeën, want helaas heeft Azië hier ook z´n intrede gedaan.! en alles is omringt door water want eigelijk is miami gebouwt op eilanden verbonden met bruggen. We besloten naar Cape Florida te gaan om te genieten van het uitzicht. Onderweg kwamen we de meest bizarre vogels tegen en de nodige waarschuwingen voor krokodillen.(zie foto´s). De tocht bleek alleen wel 40 kilometer en dan moesten ook nog terug. De perfecte oplossing, Een bus met een gratis fietsendrager voor percies 2 fietsen. In de bus werden we weer raar aangestaart, als enige gringo´s tussen alle zuid-amerikanen

S´avonds weer lekker chillen op de binnenplaats van het hostal. Een hostal is echt leuk je komt heel makkelijk in contact met mensen uit de hele wereld met de meest idiote reisplannen en verhalen

Oké genoeg over miami, ik zit nu op 3300 meter, oftewel quito de hoofdstad van ecuodor.

Na een vlucht van 11 uur incl. (alweer het vierde vliegtuig) Overstap in houston, sta je er ineens! En dat is wel even schrikken, wat een armoe hier. Ik werd op de luchthaven door allerij aardige oude vrouwtje gewaarschuwt om m¨n camera weg te stoppen, goed op te passen en om een taxi te pakken.

Dat deed ik dus en ik kon de chaufeur duidelijk maken dat ik naar een goed hostal wil.

Hij was heel aardig en waarschuwde me voor de gevaren, en wees me op alle ¨chicas peligrosas¨ oftewel de hoeren die op elke staart hoek staan. En voor nep taxis die je beroven. maar bij het hostal vertouwde ik hem niet meer, hij maakte met gebaren iets duidelijk aan de baas.

Maar ik moest wel naar dit hostal, want ik was doodop en iets anders zag ik niet., dus even de kamers ckecken, wel Oké. Ondanks dat het verscrikkelijk kitscherig was en ik een van de wienige gasten was. Eenmaal in m´n kamer bleek m´n kluis niet te werken, maar ik kon niet terug, want ik had al betaald enzo. Dus ik al m´n dure spullen; credit card, telefoon en geld in m´n waszak en m´n bed tegen de deur aangeschoven en gelijk gaan slapen.

Nu zit ik in een internet cafe tussen indianen met m´n credit card in m´n sokken op zoek naar een beter hostal.

Oké genoeg geschreven, ik ga hier een btje rondkijken!

Groeten Karst